ఈ సారైనా ...

ఈ సారైనా వెన్నెల శాలువా కప్పుకుని, నీ చెంత కాసేపు కూచోవాలనుకున్నాను. నీ చల్లటి చేతులతో నా పాదాలు నిమురుతూంటే, మెరిసే నీ కంటి వెలుగుల్నీ, నీ నవ్వుల్లో గల గలల్నీ లెక్కించుకుంటూ గడపాలనుకున్నాను. అలసిపోయిన ఆకాశం చీకటి చీరలో ముగ్ధంగా మత్తిల్లే వేళ, అదే రంగు చీరలో నువ్వు ఆకాశపు వెన్నెల మనసుని ప్రతిబింబిస్తూంటే మాయమైపోయిన జీవితాన్ని ఇక్కడ కాసేపు దర్శిద్దామనుకున్నాను. ఇలా ఓ కొబ్బరాకునైపోయి వేళ్ళసందుల్లో వెన్నెల బలపాలు పట్టుకుని గీసుకునే పిచ్చి గీతలు నీ చీరకుచ్చిళ్ళలోంచి జారిపోతుంటే, కిలా కిలా నవ్వుతూ చిరుగాలితో చెయ్యి కలిపి చప్పట్లు కొట్టాలనుకున్నాను. నీ కబుర్లతో తడిసిన దోసెడు క్షణాల్నీ ఘనీభవింపజేసి, గుండె పొదరింట్లో దాచుకోవాలనుకున్నాను.
కానీ ఎప్పటిలాగే, ఏకాంతంగా నీ చెంత కూచోలేని నిస్సహాయతను నిందించుకుంటూ నిష్క్రమిస్తున్నాను.